Baby Alice deel 3 en een enkeltje Nederland

19 september.

Maandagochtend heb ik les gegeven aan het klasje van Grace. Ontzettend leuk om te doen! Ik heb een les gegeven over Nederland. De kinderen deden allemaal heel leuk mee. Na het benadrukken van de verschillen tussen Nederland en Oeganda heb ik ze wat Nederlandse woorden geleerd (‘doei!’ ging geweldig, goedemorgen was iets te optimistisch gedacht)
Aan het eind hebben we samen ‘hoofd schouders knie en teen gedaan’. Ik heb echt genoten!

Aan het eind van de middag ging ik samen met Israel op bezoek bij het huis van één van de studenten. Het meisje heet Joanne en ze wordt samen met een klasgenoot bij wijze van hoge uitzondering door Mukwano gesponsord in haar schoolgeld. Eigenlijk sponsoren wij geen individuen maar Israel heeft ons gevraagd of we voor haar een uitzondering willen maken. De ouders van Joanne konden het schoolgeld echt niet betalen. Joanne wilde daarom op zoek naar een man om te trouwen zodat ze bij hem in kon trekken. Ze was toentertijd nog maar 15 jaar.
Daar heeft Israel een stokje voor gestoken en nu is ze een hele goede student in S3 (secondairy 3)

Het huisje van de ouders van Joanne bevond zich ergens halverwege een berg. Dit is niet met een auto te bereiken dus we hebben het laatste half uur te voet afgelegd. Het laatste gedeelte was bijna niet te doen, zo steil! Dan is het ook écht steil. k kan namelijk wel zeggen dat ik inmiddels kwaliteiten heb ontwikkeld waar een berggeit jaloers op kan zijn. 6 weken geleden liepen Paulien en ik liever om, dan dat we het glibberige paadje naar beneden volgden. Nu ren ik daar op slippers vanaf.
Maar deze helling dus niet, jemig wat steil, maar wauw, wat een uitzicht!

Ik was enigszins in shock toen ik het huisje van de familie van Joanne zag. Haar ouders hebben 7 kinderen tussen de 3 en 17 jaar. Twee dochters wonen bij opa en oma, maar 5 kinderen wonen thuis in een hutje van modder niet groter dan een container.

Ik voelde mij enorm bezwaard toen ik de slaapkamer van de kinderen zag. Mijn bed is serieus nog groter dan dat hele hok! Op nog geen 6 vierkante meter slapen 5 kinderen waaronder twee grote pubermeiden. Er lagen ook geen dekens of matrassen, nee gewoon wat vodden.

De vader van Joanne werkt in de bananenplantage in de buurt van het project. Moeder is ‘beunhaas-grondbewerker” en kan door mensen worden ingehuurd voor het spitten van de grond.
Toen vader hoorde dat hij gasten kreeg, is hij in een recordtempo naar een winkeltje in de buurt gegaan om wat flesjes frisdrank te kopen. Voor elk flesje moet hij bijna een dag werken om het te kunnen betalen.
Toen Israel en ik wilden gaan, werden we weer terug gedrukt op het bankje. Er werd een kip voor ons geslacht en we moesten wel blijven eten. Ongelofelijk. Deze mensen hebben helemaal niets, elke dag hebben ze moeite om hun eten bij elkaar te schrapen en dan gaan ze voor mij een kip slachten.
Ik schaamde mij echt voor al mijn bezittingen. In mijn rugzak zat mijn ipod, mijn foto toestel, mijn filmcamera en mijn mobiel. Elk van de voorwerpen is al meer waard dan het hele huisje. Echt belachelijk!
Na een uur kwam vader binnen en hij begon te smiespelen met Israel. Ik vraag me af waarom ze de moeite namen om te fluisteren. Na 6 weken zijn “Oriota” (goedemorgen) en “matoke” zo ongeveer de enige woorden die ik kan onthouden in hun taal. Toen vader weg was vertelde Israel dat de beste man zich heel bezwaard voelde omdat hij geen bestek voor mij had. Ach gosh, ik kan zat met mijn handen eten! Een half uur later had ik een stuk kip (jeej!) en een plak matoke (iets minder jeej) op mijn bord. Samen met een plens jus. Of eigenlijk een soepbord vol jus. Probeer dan maar eens je bordje leeg te eten zonder lepel en zonder het bord aan je mond te zetten. Het was een “challange” maar het is gelukt : )

Toen Israel en ik weg wilden gaan kwam Joanne aanlopen met een kip (een levend exemplaar voor de verandering). Dit was het geschenk van de familie aan mij. “Chicken to go” dus. Zo ontzettend lief! Echt lastig om het aan te nemen. Ze kunnen het zelf heel goed gebruiken en ik heb (sorry pap) geen behoefte aan kip nummer 12001. Maar je kan het echt niet weigeren. Dus met een kip onder de arm de berg weer op en vervolgens diezelfde kip op mijn schoot tijdens de autorit!

Dinsdag bezochten we een soortgelijke familie van uitzondering nummer 2: Caroline. Ook van haar betalen we het schoolgeld op verzoek van Israel. Haar moeder kan nauwelijks rondkomen en vaders zit elke dag het beetje geld te verzuipen in de kroeg. Ook weer een triest verhaal.
Toen we bij het huisje aankwamen werd vader uit de dorpskroeg gehaald. Die kwam ons begroeten met een flinke alcoholwalm om zich heen. Ik wist mij echt geen houding te geven ten opzicht van die man!

21 september 2011
Vandaag is de laatste echte dag op het project! Deze dag was dan ook bomvol gepland. Ik heb ’s morgens tussen acht en één uur 5 lessen gegeven. Op de een of andere manier kan het de laatste dag allemaal wel heel efficiënt. Vervolgens gingen ik samen met Israel en Winnie op weg naar Mbarara om boodschappen te doen voor mijn afscheidsetentje en om nog wat dingen te halen voor de kliniek. Op de heenweg hebben we diverse stops gehad. De eerste stop was bij de familie van baby Alice. Moeder en Alice wonen sinds een week weer bij de ouders/ grootouders thuis. Toen we daar binnen kwamen werden we hartelijk ontvangen door de grootouders. Moeder kwam later binnen en wist zich overduidelijk geen houding te geven (en terecht). Ze gaf mij Alice en ging snel weer naar een andere kamer. Ach, wat een prachtig mooi meisje is het toch! Haar huid is nu iets donkerder en ze heeft schitterende krulletjes. Ik zat enorm vertederd in het Nederlands tegen Alice te praten. Toen begon ze opeens te plassen. Hier in Oeganda doen ze niet echt aan luiers. Tenzij je mijn broek meetelt natuurlijk. Het laken en mijn broek waren dan ook zeiknat (letterlijk). Maar ach, geeft niet, droogt wel weer op. Ik was allang blij dat het geen grote boodschap was.

Na de stop bij Alice moesten we even “snel” bij de zus van Winnie langs om Winnies dochtertje op te halen. Daar mocht die blanke natuurlijk ook niet weg zonder wat te drinken. Dus werd mij (onder lichte dwang) een beker Poretj aangeboden. Hmmm jammie ;)

Uiteindelijk kwamen we pas om 17.00 uur in Mbarara aan. *zucht*. Zul je zien dat ik nog te laat kom op mijn eigen feestje! En te laat waren we… eigenlijk hebben we het hele feestje gemist.

Rond een uur of 6 kreeg Israel een telefoontje van de chauffeur van de vrachtwagen van het project. Op het project zijn 3 auto’s: De pick up van Israel, de 12 persoonsbus en een vrachtwagentje om bouwmaterialen op te halen. De vrachtwagen had een afschuwelijk ongeluk had waarbij ze een bodaboda (brommer taxi) met daarop 3 mensen hadden aangereden.
De chauffeur is met de 3 zwaargewonde mensen in een geleende auto naar het ziekenhuis op een uur afstand gereisd. Onderweg zijn er in de auto al twee mensen overleden. Pffff, wat heftig!
Israel is als directeur verantwoordelijk voor de vrachtwagen en het project. Hij moest dus van alles regelen. We hebben Winnie geld gegeven voor een taxi en gingen vervolgens van het ene politiebureau, naar het andere politiebureau. Daarna met een blik agenten in de laadbak naar het ziekenhuis.
Al met al waren we pas om 22.00 uur ’s avonds thuis. Het afscheidseten (waar Grace en Israels nichtjes zich voor uitgesloofd hadden) stond een beetje treurig koud te zijn op tafel. Iedereen had al gegeten (gelukkig, ik had het helemaal lullig gevonden als ze allemaal hadden gewacht) En Israel en ik hebben met zijn tweeen nog wat gegeten. Israel voelde zich enorm lullig, maarja, hij kon er toch ook niets aan doen?
Toen kwamen Richard en Kyarimpa de feestvreugde even verhogen. Richard was in traditionele kledij voor speciale gelegenheden en Kyarimpa was in een opperbest humeur. Dat laatste verbaasde mij een beetje om Kyarimpa die dag op zijn brommer een jongetje had aangereden (een dag vol ongelukken, het kan ook niet goed gaan als je ziet hoe ze hier scheuren). Maar ach; het jongetje werd snel weer beter en Kyarimpa en ik hebben nog tot 12 uur lopen geinen. Hij heeft samen met Richard echt mijn avond goedgemaakt.

22 september

Op donderdag zouden we uiterlijk 10 uur vertrekken van het project. Ik weet inmiddels hoe het hier gaat, dus ik rekende op 12 uur. Uiteraard had ik gelijk, we vertrokken om kwart voor 12!
Voor die tijd heb ik nog een rondje gelopen langs de bouwprojecten. Het is echt gaaf om te zien hoeveel er veranderd is in zes weken. Verder heb ik even van alle klassen afscheid genomen (Grace’s groep zwaaide mij uit met een luide ‘doei!”)
Israel was die dag alweer vroeg vertrokken om wederom dingen na het ongeluk te regelen. Ik vertrok met Kyarimpa, Apollo en Joshua naar Bushenyi town. Hier zouden we Israel ontmoeten zodat ik met hem verder kon reizen. Tegen een uur of 2 zouden we dan in Masaka zijn waar we konden lunchen bij Israel en zijn gezin thuis.
Tja… oeganda en planningen! We hebben uren lang gewacht in Bushenyi town. Ik heb met de heren gelunchd in een dubieus restaurantje. Kyarimpa stond erop dat hij mijn lunch betaalde. Dit wilde ik niet omdat (klinkt zo lullig) ik veel meer geld heb. Maar nee, hij wilde het echt betalen (zelfs als ik nu je lunch betaal valt dat in het niet bij wat jullie in Nederland tijdens onze reis voor ons betaald hebben). Dus okee: Kyarimpa betaald. Hij at zelfs niets want hij “had geen honger”. Ik geloofde er niets van want het was 3 uur. Maar goed.

Tegen een uur of 4 kwam Israel eindelijk. We hebben Winnie opgepikt in Mbarara en hebben nog snel wat materialen gekocht voor de kliniek. Door het ongeluk zijn we daar woensdag ook niet aan toe gekomen. We haalden klamboes, bestelden stof voor lakens en hebben waterdichte matrashoezen gehaald. Nu liggen zieke mensen allerlei lichaamsvochten af te scheiden op schuimmatrasjes die dat enthousiast opzuigen. Matrashoezen zijn dus geen overbodige luxe!

En toen met een rotvaart naar Masaka, Israel was echt ‘in a hurry’. Ik ben inmiddels redelijk gewend aan Israels rijvaardigheid (en roekeloosheid) maar deze rit was echt eng.
In Masaka hebben we snel wat gedronken bij Irene en de kinderen begroet. Binnen een kwartier waren we weer weg, met een tas vol met Irene’s sieraden om te verkopen.

Uiteindelijk waren we om 10 uur ’s avonds in ons hotel in Kampala. We hebben even wat gegeten voor we allebei naar onze eigen kamer gingen. Mijn laatste nacht in Oeganda in een hotelkamer…. Met douche! Zelfs een warme douche die gewoon aan de muur blijft hangen!
De douchebeurt duurde bijna een half uur lang en komt zeker in de top 3 van betere douchebeurten. Heeeeeerlijk schoongeschrobt en weer lekker fris!


23 september.
Het ontbijt stond om 9 uur gepland. Volgens Oegandese traditie was Israel later en ontbeten we pas om 10 uur. : ) . Vervolgens gingen we naar een grote souvenirmarkt in de stad. Ik heb een hele koffer leeg gehouden voor souvenirs en die is nu goed gevuld! We hebben ontzettend veel leuke dingen gekocht die wij met Mukwano op de adventsmarkt (tegen een ‘iets’ opgeschroefde prijs) kunnen verkopen. Alles voor het goede doel natuurlijk!

Na de souvenirmarkt gingen we ergens eten. We gingen op een soort ‘algemeen terras” zitten waar 6 restaurantjes omheen gebouwd zijn. Zodra je zit, komen er dan ook zes mensen op je af rennen met zes verschillende kaarten die allemaal onder je neus gedrukt worden. Terwijl je probeert te kiezen wordt er door 6 verschillende mensen op je ingepraat en telkens een andere bladzijde voor je omgeslagen. Je wordt er knettergek van!
Uiteindelijk toch wat kunnen kiezen en eten.

En toen… zette Israel mij af op het vliegveld. 6,5 uur te vroeg dat wel. Maar we hadden “niets meer te doen” en Israel is druk zat dus hij hoeft niet mijn oppas te spelen. Ik heb een Engelse versie van een Harry Potter boek gekocht (die heb ik in het Nederlands al tig keer gelezen dus ik zal het vast wel snappen) en ik heb dit reisverslag getypt. Het is inmiddels kwart voor 10 mijn vlucht vertrekt om half 12. Ik heb ergens op het vliegveld super snel internet ontdekt voor anderhalve euro per uur. Nou prima, kan ik nog mooi dit verslagje posten!